Neredeyse 1 milyar seçmen tabanı ile seçim yapmanın önemli bir lojistik yetenek, know-how ve deneyim gerektirdiği açık.
Olağanüstü dilsel heterojenliğe (iki düzineden fazla) ve çeşitli eğitim yeterliliklerine sahip bir ülkede yaklaşık 1 milyar (968,8 milyon) kayıtlı seçmen, bunlar arasında çok çeşitli kabile toplulukları ve yaşlı ile engelli kişiler, 543 parlamento seçim bölgesi, 1 milyondan fazla (1 milyon 48 bin 202) oy verme istasyonu, 15 milyon seçim görevlisi ile güvenlik personeli, 5,5 milyon elektronik oylama makinesi, 400 bin taşıt ve 1,5 ay süren seçim süreci...
18 genel seçim, 400'den fazla devlet meclis seçimleri, 16 cumhurbaşkanlığı ve 16 cumhurbaşkanı yardımcılığı seçimleri...
Sayılar devasa değil mi?
Haliyle dünyanın en büyük demokratik seçimi olağanüstü bir lojistik ve organizasyon deneyimi anlamına geliyor.
Ve dikkate değer çeşitliliğe sahip gelişmekte olan bir ülke olan Hindistan'da seçim yapma deneyimi, daha yakından incelenmeyi hak ediyor.
Hindistan Seçim Komisyonu 1952'den bu yana dünyanın en büyük demokratik seçimlerini düzenliyor.
Yeni Delhi dünya çapında seçimlerin yapılmasına yardımcı oldu.
1953'te Komisyon yetkilileri Sudan'a ilk seçimlerini organize etmede yardım etti.
Nepal'in 2000'li yıllarda iç savaşının sona ermesinin ardından seçim yapılmasına yardımcı oldu.
Ayrıca Afganistan'ın 2003'te Taliban'ın devrilmesinden sonra ilk demokratik seçimlerini yapmasına da yardımcı oldu.
Peki Hindistan seçimleri nasıl ihraç ediyor?
Hindistan'ın bunu yapmasının 2 yolu var:
İlk olarak, Hindistan Seçim Komisyonu dünyanın dört bir yanından seçim görevlilerini eğitiyor.
2011 yılından bu yana 109 ülkeden 70 bin seçim yetkilisi Hindistan tarafından eğitildi.
Bu yetkililerin büyük bir kısmı Afrika ülkelerinden geliyor.
İkincisi, Seçim Komisyonu ülkelere seçimlerinde yardımcı olmak için teknik destek sağlıyor.
Yeni Delhi, diğer ülkelere yardım etmek için özellikle iki büyük seçim ihracatı gönderiyor:
Bunlardan ilki, Hindistan'ın 2001 yılında kullanmaya başladığı elektronik oylama makineleri.
Bu makinelerin devreye alınması, Hindistan seçimlerindeki önemli bir yenilik.
Hindistan'da elektronik oylama makineleri birçok test aşamasından geçerken 2004 genel seçimleri ve sonrasındaki seçimler tamamen bu tür makineler kullanılarak organize edildi.
Dakikada maksimum 4 oy kaydeden dayanıklı pille çalışan elektronik oylama makinelerinin uygulamasından önce Hindistan'da kötü niyetli kişilerin birkaç sandık merkezini ele geçirerek oy pusulalarını tercih ettikleri aday lehine zorla damgaladıkları ve polis gelmeden önce kaçtıkları olaylar nedeni ile oy verme işlemi sıklıkla gölgeleniyordu.
Bu arada ülkede şiddet içeren eylemleri caydırmak ve şeffaflığı artırmak için birçok oy verme merkezinde oy verme sürecinin video gözetimi ve web üzerinden yayınlanması uygulamaya konuldu.
Ve bazı çevrelerde elektronik oylama makinelerinin dijital olarak manipüle edilebileceğine yönelik var olan kaygıların giderilmesi için Hindistan Seçim Komisyonu tarafından bir hackathon (yazılım yarışması) düzenlendi, ancak sistemin savunmasız olduğunu gösteren hiçbir kanıt üretilmedi.
Ayrıca, elektronik oylama makinelerine olan güveni artırmak amacı ile seçmenlerin oylarının çıktısını görmesine olanak tanıyan seçmen doğrulanabilir kağıt denetim takibi makinesi devreye alındı.
(Ve bu makinelerin çıktıları, elektronik oylama makinelerindeki oylar ile eşleştiğinden
emin olmak için rastgele sayılıyor, her sandıkta her iki makine için deneme testi yapılıyor ve ancak çeşitli siyasi partilerin temsilcileri makinelerin işleyişinden memnun kaldıklarını ifade ettikten sonra resmi seçim süreci başlatılıyor.)
Hindistan Yüksek Mahkemesi de elektronik oylama makinelerinin basit, güvenli ve kullanıcı dostu olduğunu ve diğer makine sisteminin dahil edilmesi ile oyların doğrulanabilirliği ilkesinin güçlendirildiğini açıkladı.
Ve Hindistan'ın ikinci ihracatı ikonik seçim mürekkebi.
Bu mürekkep ilk kez 1962 Hindistan seçimlerinde seçmen sahtekarlığını önlemek için kullanıldı.
Mysore Paints and Varnish Limited bu mürekkebi üretmesine izin verilen tek şirket.
Güney Afrika, Malezya ve Moğolistan dahil 30'dan fazla ülke MPVL mürekkebini kullanıyor.
Hindistan seçim yardımı Yeni Delhi'nin dış politikasının önemli bir özelliği.
Örneğin Yeni Delhi, Taliban'ın devrilmesinden sonra Afganistan'ın demokrasiye geçişine yardımcı oldu.
Afgan Parlamento binasını inşa etti ve seçim yardımı ve eğitimi sağladı.
Hindistan, ülke monarşiden demokrasiye geçtikten sonra Nepal'in seçim yapmasına da yardımcı oldu.
Myanmar'daki askeri yönetimin sona ermesinin ardından Yeni Delhi, 2015'te orada demokratik seçimlerin yapılmasına yardımcı oldu.
2019'da Sri Lanka, elektronik oylama makinelerinin tanıtılması için Yeni Delhi'den yardım istedi.
Hindistan, seçimleri organize etme deneyimini dünyanın diğer yerlerindeki çeşitli ulusal ve ulus-altı kuruluşlar ile paylaşarak demokrasinin desteklenmesi konusunda incelikli bir yaklaşım benimseme eğiliminde.
Ancak Yeni Delhi ayrıca bu konuda dikkatli davranıyor çünkü siyasi modelini yurt dışına ihraç ettiği için saldırıya uğramak istemiyor.
Aynı zamanda siyasi müdahale suçlamalarından da kaçınmak istiyor.
Bu, ülkelerin Yeni Delhi'nin etkisinden kuşkulanabileceği Hindistan'ın komşuları için ayrıca önemli.
Yani Yeni Delhi, politik model ihracı üzerine herhangi bir saldırı ya da herhangi bir siyasi müdahale suçlamasına ön almak için başka bir ülke tarafından özel olarak davet edildiğinde seçimlere yardımcı oluyor.
Ve şu ana kadar 100'den fazla ülke bu konuda Yeni Delhi'den yardım istedi.
Hintlerin gözünde Hindistan'ın modeli, Amerika'nın demokrasi teşviki ile karşılaştırıldığında daha fazla demokrasi yardımı olarak görülüyor.
Gerçi Hintlerin çoğu Hindistan'ın seçimler ile ilgili becerilerini ve know-how, yani teknik bilgisini dünya çapında ihraç ettiğini bilmiyor.
Ancak bu arada tüm bunlar Hindistan'da seçimlerin yürütülmesinde hiçbir zorluk olmadığı anlamına da gelmiyor.
Ulusal bir siyasi partinin tüm parlamento seçim bölgelerine itiraz etmeye karar verdiğini varsayalım.
Tipik olarak, sandık başına en az üç çalışan görevlendirmek zorunda kalacak; bu kişilerin partileri için yerel desteği harekete geçirmeleri ve ayrıca bir parti temsilcisi olarak oy verme merkezindeki oy verme sürecini izlemeleri gerektiği dikkate alındığında bu çok mütevazı bir sayı.
Ama 1 milyon oy verme yeri için sandık başına 3 kişi, ulusal bir partinin tüm sandalyelere itiraz edebilmesi için seçim sürecinin kural ve düzenlemelerini adil bir şekilde anlayan 3 milyon çalışanı harekete geçirmesi gerektiği anlamına geliyor.
Siyasi partilerin milyonlarca parti çalışanını harekete geçirmesi ve aynı zamanda ülke genelinde iletişim kampanyaları yürütmesi, yani 2 düzineden fazla dilde iletişim materyali tasarlaması gerektiği dikkate alındığında, ciddi miktarda mali kaynak ihtiyacı doğuyor.
Hindistan'da seçimler için devlet finansmanı bulunmadığından, siyasi partiler özel şirketlerden ve bireylerden gelen bağışlara bağlı olmak zorunda.
Siyasi partilere yapılan bağışları kolaylaştırmak amacı ile siyasi partilere bağış yapanlara gizlilik sözü veren Seçim Tahvili Planı 2017 yılında uygulamaya konuldu ancak bu plan Hindistan Yüksek Mahkemesi'nin hukuki incelemesine takıldı.
Yani Hindistan'da siyasi partilere mali kaynakların kolay ve şeffaf akışını sağlayacak kapsamlı bir mevzuat acil bir ihtiyaç.
*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir ve Independent Türkçe'nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.
© The Independentturkish
