Donald Trump ne kadar isterse istesin, birinin başkasını nasıl gördüğü kontrol edilemez. Sanat mutlaka özneldir ve Britanya doğumlu sanatçı Sarah Boardman'ın başkanlık portföyüne tarafsız bir ekleme olarak yerleştirmeyi amaçladığı başkan portresinin, öznesi tarafından "en kötüsü" ve "kasten çarpıtılmış" görülmesinin nedeni de belki budur.
Portre, 2019'dan bu yana Kolorado eyaletinin Kongre binasında diğer geçmiş başkanlarınkilerle birlikte sessizce asılı duruyordu. Trump'ın bunu şimdi fark etmesine neyin yol açtığı belli değil ama eseri, Boardman'ın bir önceki Barack Obama portresiyle karşılaştırırken (ve yüksek sesle) yerdi ve (63 yaşında ve Trump'tan 15 yaş daha genç olmasına rağmen) sanatçılık vasıflarının gerilediğini öne sürdü. Boardman'ı ve Demokrat Vali Jared Polis'i suçladı (aslında resim bir grup Cumhuriyetçi tarafından GoFundMe aracılığıyla yaptırılmıştı), tablonun kaldırılmasını talep etti ve başarıya ulaştı.
fazla oku
Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)
Yine 2019'da ABD Başkanı'nın heykelini yaptığımda (The Greatest Sculpture in the History of Sculptures / Heykel Tarihinin En Büyük Heykeli), bunun da siyasi bir eser olması amaçlanmamıştı. Makamı göz önüne alındığında bu kulağa tuhaf gelebilir ama benim amacım daha ziyade dünyanın en ünlü kişilerinden birinin imgesi aracılığıyla insani durumunu keşfetmekti. Trump, kendisi ya da yönetimi ne yaparsa yapsın, sorumluluktan kaçan büyüleyici bir figür. Alçakgönüllülük yok, özür dilemeyi bırakın, hiçbir zaman pişmanlık belirtisi yok ve bu yüzden onun gerçekten kırılganlık sergilediğine tanık olsaydık, bunun kapalı kapılar ardında, huysuz bir çocuk gibi öne çökmüş halde olacağını hayal ettim.
Anıtsal heykeller genellikle devasa kaideler üzerinde yükseltilir, tunçtan yapılmaları, örnek almamız gereken kişinin önemini pekiştirir ve ben de Trump'ımı bu yüzden yaptım. Bu anti-anıtsal eserde onu merkeze almadım; kenara tünemiş, küçülmüş bir halde. Onu bir insan olarak nasıl gördüğümü temsil ediyorum; yeni yürümeye başlayan bir çocuk gibi oyuncaklarını bebek arabasından atıyor. Ve bu şu an için yerinde ve açıkçası çok komik çünkü Boardman'ın tablosuna yaptığı şey tam olarak bu.
İkimizin işi arasındaki fark, benim heykelimi hiçbir zaman Trump'ın görmesinin gerekmemesiydi; göreceğini hiçbir zaman varsaymadım. Dolayısıyla etkileme ya da bir kişi olarak onunla bağlantı kurması gerektiğini hissetme ihtiyacını zaten ortadan kaldırıyoruz. Bu, başkalarının onun hakkında sahip olduğu ve Trump'ın, kendisi hakkında olumsuz bir şey dinlemekle ilgilenmediği için asla gerçekten bilemeyeceği bir duyguyu temsil ediyor. Kesinlikle bununla karşı karşıya kalsa bile, buna asla inanmayacaktır. Boardman'ın tablosu karşısında bu yüzden çılgına döndüğüne inanıyorum. Nasıl göründüğü gibi basit bir şeyi kontrol edemediğinin farkına vardı ve bu onun için epey endişe verici; bu yüzden bunun kendisini dünyaya sunduğu diğer yolları sorgulamasına yol açıp açmayacağını merak ediyorum.
Trump'ın tablosunu vitrinden indirtmesi, kültürümüzde sosyal medyayla geldiğimiz noktayı yansıtıyor. İnternetteki imajımız üzerinde tam bir kontrol kurmaya yelteniyoruz. İnsanlardan beğenmediğimiz fotoğrafları kaldırmalarını istiyoruz. Filtreler uyguluyoruz, milyonlarca özçekim arasından seçim yapıyoruz ve başkaları tarafından nasıl göründüğümüzü şekillendirmek için görünüşümüzü düzenliyoruz. Bu tablo da bunun analog versiyonu: Görünüşe göre Trump kendisini bu portreden daha güzel görüyor. Ama resim gerçekten de ona benziyor ve teoride mesele sadece dış görünüşüyle ilgili olsa da verdiği tepki, onun bir insan olarak nasıl biri olduğunu ortaya koyuyor. Gerçekle temas halinde değil ve onunla yüzleşmeyecek.
Bir portrenin nasıl karşılandığıyla ilgili kimsenin söz hakkı olduğunu sanmıyorum. Nihayetinde bu, kişisel zevk meselesi. Madame Tussauds'nun son derece başarılı balmumu eserleri portreciliğin ne kadar ayrıştırıcı olabileceğinin bir örneği. Pek çok ünlü isim bu eserler için bizzat poz veriyor ve bu süreçte yüzlerce ölçüm yapılıyor. Bazı ziyaretçiler bunların mükemmel bir benzerlik sergilediğini söylerken, diğerleri aynı balmumu çalışmasının korkunç olduğunu belirtiyor. Bazıları kendilerini zengin ve ünlülerin huzurunda hissediyor, bazıları ürküyor, bazıları da kopyaları ruhsuz buluyor. Portre heykellerde boyut, malzeme ve konumu manipüle ederek özneyi yüceltmenin kolay olduğunu düşünüyorum. Ancak resim yaparken bir benzerliği yakalamak için görevlendirildiyseniz, eser kaybolmaya başlamadan önce yapabileceğiniz çok fazla maskeleme yok.
Geleneksel tarzda bir yağlıboya tablo olarak başlayan çalışma, Trump'ın kendisinin gerçekte kim olduğunu resmettiği YBA-vari (Young British Artists/Genç Britanyalı Sanatçılar; 1988'de sergilere başlayan, şok taktikleri ve girişimci ruhlarıyla tanınan dağınık bir grup sanatçı -çn.) bir performans sanatına dönüştü. Şu anda dikkatleri bu resme çeken şey, etrafında dönen tartışma ki bu kasıtsız da olsa dahiyane bir şey. Bu açıdan sanatçı için muazzam bir başarı.
İnsanların gözünü boyayamazsınız. Herkesi de memnun edemezsiniz, hele ki politik olarak hiç edemezsiniz. Bu portrenin bir tablodan böylesine büyük bir sanat eserine dönüşmesi çok komik.
Lizzie Cane'in çalışmaları, insani durumlara ve bilerek ya da bilmeden, beden dili ve davranışlar aracılığıyla ruhumuzu fiziksel olarak nasıl açığa çıkardığımıza bakıyor. Figüratiften soyuta, tüm mecralarda izleyiciyi kendi duygusal deneyimleri üzerine düşünmeye sevk etmeyi amaçlıyor
Independent Türkçe için çeviren: Büşra Ağaç
© The Independent
