Sahneyi gözünüzde canlandırın. Işıl ışıl bir cuma sabahı ve Natalie Portman'ın koşuşturmalı programında çocukları okula bırakabileceği küçük bir boşluk var. Hollywood yıldızı olduğunuzda, çocuklarınızın hayatını vurgulayan günlük rutinlerin yanınızdan geçip gitmemesi çok önemlidir. Yani: Üniformalar giyildi, beslenme çantaları ellerde, hadi herkes marş marş! Yalnız... Portman okul kapısına vardığında diğer tüm ebeveynler dönüp gözlerini dikiyor. Çocuklar ağlamaya başlıyor; bazıları dehşet içinde çığlık atıyor. Portman neden kan ve beyin parçaları sıçramış pastel pembe takım elbisesi içinde orada durup Lyndon B. Johnson'la konuşuyormuş gibi davranıyor? Çocukları iç çekiyor; anneleri yine metot oyunculuğu yapıyor.
Tamam, peki, bu gerçekten yaşanmadı. Portman'ın Pablo Larraín'in 2016 yapımı filmi Jackie'deki Jackie Kennedy performansı yoğun, tuhaf ve biraz rahatsız edici olsa da (ve ona Oscar adaylığı kazandırsa da) hazırlığı bu kadar aşırıya kaçmadı. Aslında Portman yakın zamanda verdiği bir röportajda oyuncuların bu tür maskaralıklarına burun kıvırarak metot oyunculuğunu sadece belirli kişilerin faydalanabileceği bir zevk diye nitelendirdi.
fazla oku
Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)
Portman yakın zamanda Wall Street Journal'a verdiği röportajda "Rollere iyice giriyorum ama dürüst konuşmak gerekirse bence bu kadınların karşılayamayacağı bir lüks" dedi. Aktris, "Çocukların ya da partnerlerin, bilirsiniz işte, herkesi bana sürekli 'Jackie Kennedy' diye hitap etmeye zorlamamı pek anlayışla karşılayacağını sanmıyorum" diye konuştu. Haklı; bakmanız gereken kişiler olduğunda gerçeklikten öylece kopmak mümkün değil. 2021'de Benedict Cumberbatch (üç küçük çocuk babası) The Power of the Dog'la neredeyse Oscar alacakken herkese, aylarca yıkanmadığını ve kendi ismine cevap vermediğini söylüyordu ve benim tek düşünebildiğim zavallı karısıydı.
Ama "metot oyunculuğu" her zaman erkeklerin alanı olmadı mı? Her ne kadar bu kavram Stanislavski ve daha sonra Lee Strasberg gibi oyunculuk öğretmenleri tarafından içsel bir dönüşüm süreci (yeni bir duygusal ortam yaratıp orada yaşama) olarak ortaya atılsa da bugün çoğunlukla daha gösterişli, daha dışsal bir şey olarak düşünüyoruz: set dışında bile karakterden çıkmayı reddetmek ya da havaya girmek için eziyet verici şeyler yapma kararlılığı. Kendi yiyeceğini yakalayıp öldürmek ya da hücre hapsinde yaşamak (sırasıyla Son Mohikan [Last of the Mohicans] ve Babam İçin'de [In the Name of the Father] Daniel Day-Lewis), rol arkadaşlarına ürkütücü hediyeler göndermek (Suicide Squad: Gerçek Kötüler'de Jared Leto; gerçi daha sonra kullanılmış prezervatif gönderdiğiyle ilgili espri yaptığını söylemişti) ya da kendisine biber gazı sıkılması için yalvarmak (Şikago Yedilisi'nin Yargılanması'nda [The Trial of Chicago 7] Jeremy Strong) gibi.
Geçimsiz veya kuruntulu (ya da Portman'ın öne sürdüğü gibi korkunç anneler) olarak nam salmak istemedikleri sürece, kadınlar bu şekilde davranamaz. Cafcaflı Hollywood'un efsanelerindeki sözümona "metot" hikayelerinin çoğunlukla erkek yıldızlardan gelmesi tesadüf değil. Bunun yerine odak noktası her zaman, kadın yıldızların "çirkinleşmek" için güzelliklerini asilce feda ettiği durumlara kayıyor. Protez burun takmak (Saatler'de [The Hours] Nicole Kidman), yaklaşık 15 kilo almak (Bridget Jones'un Günlüğü'nde [Bridget Jones's Diary] Renée Zellweger) ya da yaklaşık 10 kilo verip kafayı tıraş etmek (Sefiller'de [Les Misérables] Anne Hathaway) gibi.
Kadın yıldızlar için bunun "sınırları aşmak" olarak görülmesi iç karartıcı ama aynı zamanda bu şekilde ödüllendiriliyorlar. Charlize Theron, Cani'de (Monster) kaşlarını kazıtıp kilo aldıktan ve saçlarını mahvettikten sonra Oscar kazandı. Jessica Chastain, Tammy Faye'i̇n Gözleri'nde (The Eyes of Tammy Faye) takma diş takıp berbat bir far sürerek ve protez kullanarak altın ödülü kazandı. Meryl Streep, Margaret Thatcher'ı canlandırmak için aptalca bir peruk ve diş taktığı Demir Leydi'yle (The Iron Lady) üçüncü Oscar'ını aldı. Ve dikkate değer bir şekilde Natalie Portman da 2010'da kendisine Akademi Ödülü kazandıran Siyah Kuğu'daki (Black Swan) rolü için sadece badem ve havuç içeren bir diyetle hayatta kaldı.
Ancak "metot yapmanın" erkeksi ve isyankar dünyasında sinir bozucu olan şey, kadın yıldızların da yaptığı yoğun, kapsamlı araştırma ve hazırlıkların görmezden gelinmesi. Evet Portman, Siyah Kuğu'da başrolü oynamak için kilo verdi ama aynı zamanda New York Balesi'nden bir balerinle her gün saatlerce çalıştı. Bale yapmayı öğrendi! Zellweger, Bridget Jones'un Günlüğü öncesinde Londra'daki bir yayınevinde haftalarca fotokopi çekip kahve yaptı. Frances McDormand (ve yönetmeni Chloe Zhao) Nomadland'i çekerken gerçekten minibüslerde yaşadı. Hathaway, Sefiller'deki rolü için hayat kadınlığını araştırdı ve hatta izolasyonunu artırmak için çekimler sırasında kocasını kendisinden uzağa gönderdi. Sanatlarına daha az bağlı değiller; bunlar sadece büyük performansları sınıflandırırken sıklıkla kullanılan gürültülü, tuhaf, kötü şöhretli parametrelerle uyuşmuyor.
John Berger 1972'de "Erkekler kadınları seyreder. Kadınlarsa seyredilmelerini seyreder" diye meşhur bir söz yazmıştı. Metot oyunculuğu hakkında konuşma şeklimiz bize ne kadar az şeyin değiştiğini gösteriyor. Erkekler vahşi hayvanları öldürür; kadınlar tuhaf peruklar takar.
https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features
Independent Türkçe için çeviren: Büşra Ağaç
© The Independent