Eğer bu İsrail'in 11 Eylül'üyse Usame bin Ladin tuzağına düşmemeliler

İsrail'in Gazze'ye yönelik misillemesi, kazanılamaz bir kültür çatışmasını ve tam da Usame bin Ladin'in hayalini kurduğu, dönüm noktası niteliğindeki bir "Batı – İslam" savaşını tetikleme riskini taşıyor

George W. Bush, 11 Eylül 2001'de New York'taki İkiz Kuleler'e yönelik ikinci saldırının haberini aldığında böyle görüntülenmişti (AFP)

Buna İsrail'in 11 Eylül'ü deniyor ve nedeni de açık şekilde ortada. Hamas'ın İsrail topraklarına yönelik emsalsiz istilası, Holokost'tan bu yana tek bir günde en fazla sayıda Yahudi'nin öldürülmesi, istihbarat servislerinin ve savunma gücünün halkı el yapımı silahlara sahip teröristlere karşı korumadaki başarısızlığı...

Fakat dostlarının da istediği gibi, İsrail'in ayakta kalması, gelişmesi ve güven içinde yaşaması için; liderlerinin, 2001'de Usame bin Ladin ve El Kaide tarafından ABD'ye kurulan aynı kinik tuzaklara düşme lüksü yok.

İsrail sadece intikam için saldırmamalı; savaş kuralları ve sivillere yönelik muameleye ilişkin uluslararası sözleşmeler dahilinde kalmalı ve bu saldırılar ne kadar iğrenç ve barbarca olursa olsun, yanıtının hem kararlı hem de orantılı olmasını sağlamalıdır. İsrail'in sadece bu savaşı kazanmaya değil, aynı zamanda ahlaki üstünlüğünü ve müttefiklerinin desteğini de korumaya ihtiyacı var.

fazla oku

Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)

Bin Ladin'in sadece kişileri öldürmek ve Amerika'yı küçük düşürmek istemediği neredeyse unutulmuş gibi görünüyor. Batı'yla İslam arasında dönüm noktası niteliğindeki bir savaşı, küresel bir kültür çatışmasını kışkırtmak istedi. Ve ne yazık ki Başkan George W. Bush, bin Ladin'e tam olarak istediğini verdi.

Halihazırda İsrail'de olduğu gibi, New York ve Washington'a yapılan saldırılar o zaman da neredeyse tüm dünyada kınanmıştı. Birleşmiş Milletler birlik halinde Amerika'ya destek vermişti. NATO, bir üyeye yönelik saldırının herkesi hedef aldığı anlamına gelen, 5. madde prosedürlerini devreye sokmuştu. Günümüzde İsrail'de olduğu gibi, Amerika şok ve kederin yanı sıra intikam arzusunda birleşmişti.

Yine de Amerika tuzaklara düşmüştü ve sadece iki yıl önce sona eren, kazanılması imkansız ve başarısızlık olarak görülebilecek bir savaşa girmişti.

Asimetrik savaş (yeryüzündeki en pahalı ve teknik olarak en gelişmiş sistemlere karşı mobiletli ve RPG'leri olan Toyota kamyonetli adamlar) asla başarılı olamayacaktı. ABD Hava Kuvvetleri, Tora Bora dağlarını nükleer savaş dışında en yıkıcı özelliğe sahip "daisy-cutter" (papatya biçen) mühimmatıyla bombaladığında bin Ladin, El Kaide ve onları koruyan Talibanlar çoktan kaçıp kayıplara karışmışlardı.

BM destekli kara kuvvetleri operasyonları bir süre başarılı oldu fakat yıpratma savaşı, Britanyalıların Helmand'da keşfettiği gibi, Taliban'ın lehine bir hal aldı. BM onaylı Afgan savaşı, bazılarının zihninde daha sonra gerçekleşen yasadışı Irak istilasıyla karıştırıldı. Kamuoyu yoruldu, siyasi kararlılık zayıfladı. Nihayetinde Başkan Trump onlarla bir anlaşma yaparak pratikte yenilgiyi kabul etmiş oldu. Başkan Biden geri çekilmeyi tamamladı.

İsrail bu hatalardan ve hatta Filistin operasyonlarında başarıya ulaşsa da hiçbir zaman terör tehdidini kalıcı olarak ortadan kaldırmayan ve İsrail halkına güvenlik sağlamayan önceki tüm operasyonlardan ders almalıdır.

Birleşik Devletler gibi (ve kısmen Amerika'nın İsrail'e geleneksel desteği nedeniyle) İsrail de Hamas gibiler tarafından yok edilemez ancak kaynaklarını ve moralini tüketen, halkının bir daha asla yıkımla karşı karşıya kalmayacağı kadar cesur ve kararlı, maliyetli, bitmeyen bir çatışmaya çekilebilir. Fakat Hamas'ın "yenilgisi" Filistinlileri halı bombardımanına tutup aç bırakarak gerçekleşmeyecektir.

İsrail'in büyük çapta şiddetle yanıt verme dürtüsüne itiraz, bunun zalimce olması veya uluslararası insani hukuku çiğnemesinden değil, basitçe işe yaramamasından ve aslında Hamas'la İranlı destekçilerinin ekmeğine yağ sürmesinden kaynaklanmakta. Filistinlileri aç bırakarak onlara boyun eğdiremezsiniz çünkü ne Hamas'ın topraklarını ne de rehineleri teslim etmeleri mümkün değildir. Teslim bile olamazlar.

Filistinlileri ve davalarını ne Hamas ne de İran'ın ayetullahları ve Devrim Muhafızları pek umursuyor. Başka jeopolitik ve ideolojik amaçlar için kullanılıyorlar. Hamas liderleri büyük olasılıkla İsrail bombardımanından iyi korunuyor ve muhtemelen Gazze'de bulunmuyorlar. Filistinliler onlar adına savaşıp ölürken İranlılar Tahran'daki ve diğer üslerdeki yataklarında güven içinde uyuyabilirler.

Gazze enkaza dönerse İsrail'in bombardıman uçakları, tankları ve topları işe yaramaz hale gelecek ve savaş uzayacak. İran'ın bir başka kuklası olan Hizbullah yeni cepheler açmak için doğru zamanın geldiğine karar verdiğinde İsrail'in kuzeyine ve Batı Şeria'ya yayılacaktır. İsrail'in Ortadoğu'da daha geniş bir diplomatik mimari inşa etme amacıyla Arap ve Müslüman ülkelerle (son olarak BAE, Bahreyn, Fas ve Sudan'la) barış sağlamaya yönelik başarılı girişimleri paramparça olacak. İran, İsrail - Suudi Arabistan uzlaşmasını ve dolayısıyla potansiyel olarak güçlü bir Tahran karşıtı ittifakı önlemeyi nihayet başaracaktır.

Fakat an itibarıyla bile BM'de, İşçi Partisi konferansında, Londra sokaklarında ve başka yerlerde, Hamas tarafından desteklenen çarpık İslam yorumuyla Batı değerleriyle arasındaki bu çatışmanın gerçekleştiğini görüyoruz.

Bu, bin Ladin'in hayalini kurduğu çatışmanın aynısı. Bu sefer İran ve Hamas tarafından tırmandırılıyor çünkü onların işi bu. Batı ve Suudi Arabistan gibi bölgesel rakipleriyle çatışma peşindeler ve bedelini başkalarının ödediği savaşlar çıkarıyorlar. Tercih ettikleri savaş yöntemleri; acımasız terör, barbarca yönetim, rehin alma ve fasit, açık propaganda.

Sözümona İslam Devleti için de durum aynı. Afganistan'da, Irak'la Suriye'de ve Yemen'de de vekalet savaşları gerçekleştirildi. İsrail gibi uygar bir demokrasi onların seviyesine inemez.

Bin Ladin'in Afganistan'da aranmasının başarısızlıkla sonuçlandığını ve dijital gözetimle istihbarat çalışmaları sayesinde yıllar sonra Pakistan'da "göz önünde" saklanırken yakalandığını hatırlamakta fayda var. İsrail'in pek de barış görmediğini, gördüğü zamanlardaysa tarihi barış anlaşmalarının şiddet döngüsünü kırdığını da unutmamak önemli.

İsrail kalıcı anlaşmalar yaptı ve bir zamanlar imkansız gibi görünse de eski düşmanlarının (Mısır, Ürdün ve son İbrahim Anlaşmaları'yla BAE ve diğerleri de eklendi) kendisini tanımasını ve ticari işbirliğine girmesini sağladı.

Binyamin Netanyahu, barışa dayalı bu tür ilişkiler ağına dayanan bölgesel refah vizyonunu göstermek için geçen ay BM'ye gitmişti. Er ya da geç aynı şeyi, Hamas'la olmasa da, Filistin halkıyla yapmak zorunda kalacak.

 

https://www.independent.co.uk/voices

Independent Türkçe için çeviren: Gökçe Uçak

Bu makale kaynağından aslına sadık kalınarak çevrilmiştir. İfade edilen görüşler Independent Türkçe’nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.

© The Independent

DAHA FAZLA HABER OKU