Dava konusu olay 2007 yılında meydana geldi. 5 yaşındaki H., kaldırımda yürürken, bir aracın çarpması sonucu bacağından yaralandı.
Davacı H.’nin avukatı davalı sigorta şirketi hakkında, Asliye Hukuk Mahkemesi’nde tazminat davası açtı. Başvuruda davalıların, davacının bacağında oluşan yara izleri için ileride yapılacak tedavi giderlerinden de sorumlu olduğu öne sürüldü.
Davacının kazada bacağından yaralandığı, yaranın derin olduğu, ancak estetik tedavi ile giderilebileceği, yaşı küçük olduğu için bu tedavinin 18 yaşından sonra yapılabileceği belirtilen başvuruda, ileride yapılacak estetik tedavinin giderlerinin de tazmini istendi.
Kalıcı iz raporlarına rağmen ret
Davacının meslek seçimi dahil tüm hayatını etkileyen bu durumdan kaynaklanan sorumluluk nedeniyle davalı sigorta şirketinden 20 bini maddi, 10 bini manevi olmak üzere, toplam 30 bin liralık tazminat talebinde bulunuldu.
Asliye Hukuk Mahkemesi, çocuğun iyileştiği, bir aylık tıbbi şifa süresinde 5 yaşında olduğu için kazanç kaybı oluşmadığı gerekçesiyle, ileride yapılacak estetik tedaviye ilişkin talebi yerinde görmedi ve maddi tazminat talebini reddetti.
Kazadan 7 yıl sonra düzenlenen, davacının bacağında kazadan kaynaklı izler tespit eden 27 Ağustos 2012 tarihli hastane raporu ve 31 Ekim 2012 tarihli Adli Tıp İhtisas Dairesi raporuna rağmen maddi tazminat talebini reddeden mahkeme, manevi tazminat istemini de kısmen kabul etti. Mahkeme 2 bin lira manevi tazminata hükmetti.
İleriye dönük "estetik tazminatı" talebine kabul
Davacı temyize gitti. Yargıtay 17. Dairesi yerel mahkemenin kararını bozdu. Davacı H.’nin kaza nedeniyle bacağında oluşan yara izlerinin, kazadan 7 yıl sonra yapılan muayenesinde dahi varlığını koruduğu belirtilen kararda şöyle denildi:
“Davacının vücudunda oluşan izlerin kalıcı iz olup olmadığı ve gerektiğinde cerrahi müdahaleyi de içeren estetik tedavi yoluyla giderilmesinin mümkün olup olmadığı konularında, uzman bilirkişi heyetinden rapor alınmasından sonra, bu tedavi için gerekli giderin miktarı konusunda da rapor alınarak oluşacak sonuca göre karar verilmesi gerekirken, eksik incelemeyle, yazılı olduğu biçimde hüküm tesisi doğru görülmemiştir.”
