İsviçreli yazar Rolf Dobelli’nin ‘Stop Reading the News: A Manifesto for a Happier, Calmer and Wiser Life’ isimli bir kitabı var.
“Daha mutlu, daha huzurlu ve daha makul bir hayat için” alt başlığını taşıyan, “Haberleri okumayı bırak” isimli bu kitap oldukça keyif verici.
Dobelli bu kitabında, bir gazetecinin evinde nasıl dünyaya geldiğini ve süreç içerisinde radyo, televizyon ve gazetelerdeki haberleri takip etmeye nasıl bağımlı hale geldiğini anlatıyor.
Cep telefonlarının ortaya çıkmasıyla birlikte bu araçlara bir yenisi ekleniyor.
Bir gün bedenen ve ruhen sağlıksız bir hayat sürdüğünün farkına varıyor.
Hayatıyla hiçbir şekilde ilgisi olmayan birçok olay takip ettiğini anlıyor:
Amazon yangınları, Florida ve Detroit'teki kasırgalar, Şili'de madencilerin grev yapması, Arjantin borsasındaki düşüş, Venezuela'da artan kıtlık, Kuzey Kore'de yeni bir füze, Güvenlik Konseyi toplantısı, Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri’nin açıklaması, Çin Komünist Partisi Kongresi…
Bir gün 'Ben nelerle ilgileniyorum' diye düşünüyor ve artık haber okumamaya karar veriyor.
Artık ne bir gazete ne televizyon ne de radyo.
Artık New York veya Brezilya'daki bir editörün ona neleri bilmesi ve nelere önem vermesi gerektiğini dayatmasına izin vermeyecek.
Amazon ormanlarının canı cehenneme. Şili'deki ve dünyanın her tarafındaki madencilere iyi şanslar.
Onlar için endişelenmek sinirlerini bozmak dışında hiçbir şeye yaramıyor.
Haberleri hayatından bütünüyle çıkararak okumaları ve çalışmalarıyla yetiniyor.
Çok önemli küresel bir haber dahi olsa fark etmez. Çünkü birkaç saat sonra daha az önemli hale gelecek ve yerini başka haberler alacaktır.
Kariyerime bir gazeteci olarak başlayıp uzun yıllar boyunca haber ajanslarında çalışmış olsam da kişisel duruşum Dobelli’nin duruşuyla aynıdır.
Bir sendika başkanının açıklamasının yerine Pablo Neruda'nın ülkesindeki madenci hakları için verdiği destek hakkında bir bülten okumayı tercih ederdim.
Nehru'nun Fransız Kültür Bakanı André Malraux’i karşıladığı sırada gülümsemeyi reddettiğini hatırlıyorum.
Dobelli, anlık haberlerin şeker ve fast food gibi olduğunu söylüyor. Nerede olursan ol hızlıca yut. Fakat sonunda diyabet ve şeker hastalığı.
Bundan dolayı insanın bilmek istediklerini düzenlemesi gerekiyor.
Bir Teksaslı erkeğin günde 5 kilo et tükettiğini ya da JPMorgan Chase’nın CEO'sunu kovduğunu bilmeniz önemli değil.
Nobel Ödülü adaylarının listesi de önemli değil.
Her yıl yaptığım kazananın açıklanmasını beklemek ve sonrasında gücüm yettiğince okumaktır.
Özel bir komite beni arama zahmetinden kurtardı ve seçimi üstlendi.
Görüşmek üzere…
*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir ve Independent Türkçe’nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.
Independent Türkçe için çeviren: Adem İpekyüz
© The Independentturkish
