Bize "ofise dönün" demeyi bırakın: Evden çalışmak hayatımızı değiştirdi

Kimse sevdiklerine bakmak ve işsizlikle yüzleşmek arasında seçim yapmak zorunda kalmamalı

"Bakım göreviyle çalışma hayatımı yıllarca dengeledim. Ofiste çalışırken her gün endişe, suçluluk ve korkuyla savaş veriyordum" (Human Rights Watch)

Pandemi sonrasının iş dünyasında nasıl bir yol izleyeceğimize dair tartışmalar sürüyor. Evden çalışmaktansa ofise gitmeyi ya da bunun tam tersini tercih edenler var ama bir şey bariz: Bu tartışmalarda engellilerin ve onlara bakan kişilerin sesleri genelde duyulmuyor.

Annemin hareket kabiliyeti ciddi şekilde bozuldu. Annemin "engelli hale geldiğini" söylemek garip geliyor ama her zaman çok bağımsız ve kabiliyetli olan annem ben 16 yaşındayken aniden doğru dürüst yürüyememeye veya dayanılmaz bir acı duymadan oturamamaya başlayınca olan bu gibi görünmüştü. Birleşik Krallık'taki (BK) sosyal bakım yeterli değil. Emeklilik yaşına gelmediği için annemin etrafta dört dönen bakıcılara sahip olma hakkı yok, bu da hayatımın yarısından fazlasında onun esas bakıcısının ben olduğum anlamına geliyor.

Bakım göreviyle çalışma hayatımı yıllarca dengeledim. Ofiste çalışırken her gün endişe, suçluluk ve korkuyla savaş veriyordum. Annem evde idare etmekte zorlandığı için endişe, onu yalnız bıraktığım için suçluluk ve acil bir durum olabileceği için de korku duyuyordum. Aynı zamanda çalışma arkadaşınızın söylediklerine dikkat etmeye ya da karmaşık bir işe kafa yormaya çalışıyorken, böyle bir sıkıntıyla baş etmeyi deneyin. Birçok kez annem telefon ederdi: Yataktan çıkamıyordu ya da öğle yemeğini yere düşürmüştü ve yiyecek hiçbir şeyi yoktu. Beceriksiz, paniklemiş bir halde yöneticime mazeretler sunar ve hızla eve giderdim. Bu zamanlarda kendi akıl sağlığım da çok sıkıntı çekti.

fazla oku

Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)

Şu anda karşı karşıya olduğumuz iç karartıcı durumda işverenler, değişimi ve çalışanların daha mutlu, iş-yaşam dengesinin de daha sağlıklı olduğu bir geleceği kucaklamak yerine, bu ilerleyişle mücadele ederek sanki hepimiz kaprisli sığırlarmışız gibi bizi kutularımıza geri sokmayı tercih ediyor. Önceden bulunduğum pozisyonlardaki yöneticiler, evden çalışmak bir tür ütopik boş hayalmiş gibi bunu hep göz ardı ederdi. Bu mantık yoksunluğu devam ediyor. Evden çalışmanın neden kalıcı bir şekilde devam edemeyeceğini sorunca aldığınız tek cevap "çünkü" oluyor.

İleri sürülen ofiste çalışma nedenleri, su sebilinin yanında toplanınca hepimizin fikirlerle dolup taşacağı kanısının etrafında dönüyor. Bu bir film klişesi, tıpkı filmlerde kimsenin telefonu kapamadan önce "hoşça kal" dememesi gibi. Tecrübelerime göre herkes su sebilinin etrafında yalnız başına dolanır ve sessizce masasına döner. Fakat bu, kültürün inanmanız için çaba harcadığı şu parlak dişli üretkenliğin görüntüsü değil. Son 18 aydır yaptığımız gibi iş arkadaşlarımızla konuşup fikir alışverişinde bulunabileceğimiz Zoom, Skype, Microsoft Teams ve benzerlerini işine gelen şekilde unutarak ortaya atılan bir diğer neden de ofis alanlarının işbirliği için harika olması.

Bilinmeyen ve belirsiz bir sebeple en azından bazen ofise dönmemiz gerektiğinin söylenmesini sindirmek daha da güç.

Evden çalışmak benim ve benim durumumda olan başkalarının hayatını değiştirdi. Annemi yalnız bırakmanın verdiği suçluluk duygusu ve düşeceğine ya da kendine zarar vereceğine dair berbat korku uçup gitti. Şimdi annem yardıma ihtiyaç duyarsa, birkaç dakika içinde ona yardım edebiliyor ve daha sonra işime dönebiliyorum, gün içindeki tuvalet molasından fazla zamana mal olmuyor. Yani, eve dönmek için günün geri kalanında izin almak zorunda değilim. Bu sadece kişisel halimi iyileştirmekle kalmıyor, aynı zamanda bakım sorumluluklarım için zaman ayırmam gerekmediği ya da stres beni hasta etmediği için işverenime de fayda sağlıyor.

Omuzlarımdan nasıl bir yük kalktığını, bunun ne kadar canlandırıcı olduğunu anlatamam. Ofisteyken nasıl bir hayat sürdürdüğüme dönüp bakınca tüm bunların yarattığı korku ve utanç yüzünden boğuluyordum.

Ben de benim durumumdaki diğerleri de hiçbir zaman böyle hissetmemeli. Kimse sevdiklerine bakmak ve işsizlikle yüzleşmek arasında seçim yapmak ya da çalışarak bir yerlere gelmeye çalışırken birilerini terk etmenin suçluluk duygusu altında ezilmek zorunda kalmamalı. Benim gibiler için iş ve bakım görevlerini dengelemek ve evden çalışmak pijamayla oturmaktan çok daha fazla anlam taşıyor: Hayatımızı hem onurlu bir şekilde hem de gönül rahatlığıyla sürdürebileceğimiz anlamına geliyor.

 

Matthew Haigh'in makalesinin tasarımdan kaynaklanan nedenlerle kısalttığımız başlığının tamamı şöyledir: Bize "ofise dönmemizi" söylemeyi bırakın: Evden çalışmak benim gibi bakıcıların hayatını değiştirdi

https://www.independent.co.uk/voices

Independent Türkçe için çeviren: Ata Türkoğlu

Bu makale kaynağından aslına sadık kalınarak çevrilmiştir. İfade edilen görüşler Independent Türkçe’nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.

© The Independent

DAHA FAZLA HABER OKU