Dün okullar açıldı. Ne var ki, adı gibi Narin yürekli bu yavrucak okulda değil, soğuk bir mezarda olacak.

Yani bu dünyada mezarda büyümeyi bekleyen binlerce çocuktan biri de o olacak.

Biliyorum, her çocuk gibi Narin de gözyaşlarıyla uğurlanacak ve bu dünya kadar olmasa da o soğuk mezarın karanlığına konulacak.

Yalnız gerçek olan şu ki, o toprağa gömülen sadece Narin değil; zira gittikçe çürüyen bu toplumun taşlaşan vicdanı, bozulan ahlakı ve yok olan merhameti de onunla beraber gömüldü.

Evet, bu dünya; o masumun konulduğu mezardan çok daha karanlık ve soğuk.

Bu yüzden burada soluk almak, orada soluksuz kalmaktan daha zor sanki.

İki kız babası biri olarak, bu acı dolu gerçeği düşündükçe yüreğim sıkışıyor, nefesim daralıyor ve dayanılmaz bir utancın enkazında buluyorum kendimi.

Değil mi ki uzun zamandır şimdi olduğu gibi Gazze'de katledilen çocukları düşünmekten geceleri uyuyamıyorum...

Zira bu kokuşan rezil dünyada her gün bir başka bebeğin parçalanmış bedenini görmek ve onların boşlukta donup kalmış o masum bakışlarını izlemek ruhumu boğuyor.

Tüm bu acıların içinde bir de günlerdir Narin'i düşünmek hepten tüketti beni.

Ah, Narin! Ah, talihsizim!

Merhametsizliğin kuyusu ne kadar da karanlık ve derin...

Ah be kuzum...

Ah be Narin'im, nasıl kıyılır ki sana ve bu denli hunharca kıyılırken o narin canına halen nasıl dönebiliyor bu arsız dünya?

Yüreğini yitirmiş bu çağda aklımı kaçırmaktan korkuyorum artık.

Değil mi ki;

Çocuklarımızı koruyamıyoruz!

Kadınlarımızı koruyamıyoruz!

Masumlarımızı koruyamıyoruz!

Mazlumlarımızı koruyamıyoruz!

Yaşlılarımızı koruyamıyoruz!

Yoksullarımızı koruyamıyoruz!

Hayvanlarımızı, toprağımızı koruyamıyoruz!

Ağaçlarımızı, doğamızı koruyamıyoruz!

Ve ben gerçekten bu kadar çok KORUYAMAMAKTAN çok ama çok yoruldum.

Bu yüzden her birimize soruyorum: NEDEN koruyamıyoruz?

Onlar ÖLMEDEN ve NEDEN bu vahşi kötülüğün kollarında can çekişiyor bunca masum beden?

 

 

*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir ve Independent Türkçe'nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.